Elnur Məcidli də aynasındıran çıxdı. Narkomanımız, xuliqanımız, fərarimiz, maşın təpikləyənimiz var idi, bu da oldu. Biryolluq elan edirik, biz hamımız bu adlara uyğunuq. Sabah bizi başqa bir adla saxlaya bilərlər, yoldan keçənə sataşan da ola bilərik, lentlərini kəsdikləri keçidləri dağıda da bilərik. Əsas olan budur ki, biz davam edirik. Sevimli peşəmizi - azadlıq savaşçılığını tərk etmirik. Sonuncu həbs göstərdi ki, qorxan elə hakimiyyətin özüdür. Demirik ki, sonuncumuzu da həbs etsəniz, dönən deyilik. Deyirik ki, hər həbs etdiyinizin yerinə daha artıq sayda gənc gələcək. Məhbəsdə olanların yeri boş qalmayacaq. Sonu olan biz yox, Əliyevlər olacaq.

Çoxdandır bu haqda düşünürdüm. Azərbaycan xalqı, elə biz özümüz nədən teatrlara getmirik? Niyə biz tamaşalardan uzaq düşmüşük? Bu sualı xeyli vaxtdır çoxları səsləndirir, insanların teatrlara axışması üçün hər cür çağırışlar edilir, ancaq yenə də nəticə yoxdur. Boşluğu izah edən müxtəlif səbəblər göstərilir. Insanların səviyyəsi aşağı düşüb, mədəni sahəyə diqqət ayrılmır, aktyorların əmək haqqı azdır, yaxşı əsərlər yazılmır və daha nələr, nələr... Səbəb bu deyil, cənablar. Cabbar Savalanlının məhkəməsində əsl səbəbi tapdım. Hətta “evrika” deyə qışqırmaq istədim. Bəli, Azərbaycan məhkəmələri, hakimləri, prokurorluq əməkdaşarı, bütövlükdə hüquq-mühafizə orqanları və Azərbaycan hakimiyyəti tamaşa göstərməkdə, rola girməkdə əvəzsizdir. Bu ölkədə heç bir aktyor azərbaycanlı məhkəmə hakimi qədər qrimlənə bilməz. Heç bir artist dövlət ittihamçısı kimi rol oynaya bilməz. Incəsənət universitetini bitirmiş hər hansı şəxs cəsarət edib şanlı polislərimizlə yarışa girə bilməz. Yeri gəlmişkən, eşşək məhkəməsi, kukla məhkəməsi, narkoman məhkəməsi vardı, biri də oldu artıq - aynasındıranlar məhkəməsi.

Hakimiyyətdəkilər haqqını yeyərək onlardan daha yaxşı rol oynaya bilər? Kimlər korrupsioner olduğu halda həm də ona qarşı mübarizə aparan şəxs rolunu oynaya bilər? Varmı belə bir aktyor? Varmı bu nazirlər kimi artistlər? Varmı Azərbaycan böyüklükdə teatr səhnəsi? Yoxdur! Xalq bu tamaşaya baxır, ya gizlicə, ya da mümkün olan hər yerdə tamaşa ilə bağlı rəylərini bölüşür. Bu səbəbdən şəhərdəki teatr lojaları boşdur. Əsas olansa ssenaristdir. Onunla haqq-hesabı bitirək ki, teatrların da üzü gülsün, biletlər də satılsın və pərdə açılsın...

Arada facebookda belə bir elan gəzdi: Gülüstan sarayında Heydər Əliyevin 88 illiyinə həsr olunmuş 2-ci Bakı Ürək Günləri keçiriləcək. Tədbirin adı xeyli maraqlıdır. Adı seçənlərə təşəkkür edib əsas məsələyə keçək. Azərbaycanda xeyli insan bu xəstəliyə görə əziyyət çəkir. Bütün pis siyahılarda olduğu kimi, bu xəstəliyə görə də biz öndəyik. Ümumdünya Səhiyyə Təşkilatının araşdırmalarına görə, Azərbaycan bu sahədə MDB ölkələri arasında ilk yerlərdən birini tutur. Üstəlik, ildönümünə həsr olunmuş şəxsin özü də ürək tutmasından dünyasını dəyişib. Burası, mənim üçün heyrətamizdir. Sənin ad gününü qeyd etdiyin şəxs bu xəstəlikdən vəfat etsin, ölkən bu xəstəliyə görə keçmiş ittifaq ölkələri arasında ilk yeri tutsun, sən də ürək günləri keçir. Biri desin görək, bu ürək günləri nəyə hesablanıb? Azərbaycan bu sahədə hansı uğur qazandı ki? Insanları yaramaz qaydalarla idarə edərək evini, mülkünü əlindən alıb, onun puluna hər tərəfdə villalar ucaldıb, haqsızlıqla, ədalətsizliklə hər vətəndaşı əsəb, depressiya içində saxlayıb infarkt edib və üzərindən də təmtəraqlı ürək günləri keçirmək riyakarlıqdır.

Ötən gün dostlarla Avrovizion haqda danışırdıq. Kimin qalib gəlib və ya gəlməyəcəyindən deyil. Azərbaycan qalib olarsa, qulağımızın dəng olacağından, bu qalibiyyətin İlham Əliyevin uğurlu xarici siyasətinin nəticəsi kimi təqdimatlarından bezəcəyimizdən narahatıq. Bu ölkədə hər belə uğur Azərbaycanın yox, hakimiyyətin adına yazılır. Bunların muğam yarışması keçirib özlərini xalqa sırımağını heç kim unutmayıb. Buna görə də dostlarla birlikdə hər kəsə çağırırş etdik ki, bu yarışmada xaricdəki həmyerlilərimiz Gürcüstana səs versin.

Niyə məhz Gürcüstana? Gürcüstan bizim üçün demokratiyanın nümunəsidir. Hökumətin vətəndaşlarına hörmətinin nümunəsidir. Nə qədər fərqli səslənsə də, biz  Azərbaycanın bu yarışmadan qazanmasın istəmirik. Çünki bu qazancın hər kəs bilir ki, Azərbaycana hər hansı faydası yoxdur. Əksinə, hər dəfə başqalarından daha çox pul xərcələyirlər, üstəlik qalib də ola bilmirlər. Bundan öncəki yarışmada Moldova cəmi 1 min, Rusiya 30 min, Norveç hətta təşkilatçı olduğu halda 17 milyon, Azərbaycan isə 10 milyon dollar xərcləmişdi. Bu bizə lazımdır? Azərbaycanın onlarla universiteti var, ancaq dünyada seçilən universitetlər arasında heç birinin adı yoxdur. Bu pulları milli universitetlərin inkişafına, onların xilası üçün kadrların hazırlanmasına xərcləmək olmazdımı?

Unutmamısınıza, Fransadakı at yarışması zamanı Azərbaycan tərəfi sonda eşşək kimi yıxılan ata 3 milyon xərcləmişdi. Əliyev hakimiyyəti ardıcıl olaraq bu kimi layihələrə milyonlar xərcləyir, nəticədə də rüsvay olur.

Bir sözlə, dünyada dövləti səs oğruluğu, korrupsiya, insan haqlarının tapdalanması, keyfiyyətsiz təhsil, uşaq ölümü  ilə rüsvay edən iqtidar bir yarışmaya milyonlar xərcləyib uğur qazanmaq istəyi çox gülüncdür.

Nə deyirlər desinlər, səsimizi Gürcüstana verək, qoy qalib Gürcüstan olsun! O rejimlər ki , xalqlarına ədalətlə yanaşır, onlar hər cür hörmətə layiqdir. Bir demokrat kimi bizim də Gürcüstana demokratiyaya görə təşəkkürümüz səsimizdir. Bu yarışmada qaliblik sənin haqqındır, qalib ol!

Bir həftə öncə rayona getmişdim. Hər kəs məndən 2 və 17 aprel mitinqləri haqda soruşurdu. İnsanlar mitinqlərə baxdıqca onlarda həm ümid, bir xeyli də suallar yaranıb. Nənəmdə isə narahatçılıq və bu qorxu dolu narahatçılıqdan doğan aşağıdakı hadisə yaranıb. İranın “Səhər” kanalının gen-bol nümayiş etdirdiyi 2 aprel mitinqində məni ön sıralarda görən 70 yaşlı nənəm halsızlaşıb. Özünə gəldikdən sonra bunun çarəsinə baxmaq üçün üz tutub kəndin falçısına ( mollasına).

 Deyib ki, onu sevimli nəvəsi mən Əbülfəz Cəbhənin üzvü kimi mitinqlərdə olur, polislə üz-üzə gəlirəm, həbs oluna bilərəm, döyülərəm…. Molla da siyasi sayıqlığı olan adam imiş. Kirli, içi yalan və iftiralarla dolu kitabını o tərəf bu tərəfə çevirdikdən sonra deyib ki, bəs nəvənin başını Əli Kərimov doldurub, yoldan çıxarıb. Sonra da əl boyda əzik kağızda özünün də bilmədiyi cızma-qaralar edib verib nənəmə. Əvəzində də 10 manat alıb. Mən də nənəmgildən çıxandan sonra fikirləşdim ki, niyə nənəm çay içəndə diqqətlə stəkana baxırmış? Sən demə, Kərimlinin məni yoldan çıxaran fikirlərini gücdən salacaq duaların yazıldığı kağızın islandığı su çayıma qatılıbmış…Nənəmi qınamadım. Savadsız qadındır. Bu cəhaləti Mirzə Cəlil, Mirzə Fətəli, Sovet rejimi təmizləyə bilməyib. Görünür, hələ də davam edəcək. Məni düşündürən isə budur: əcəba, molla hakimiyyətdəkilərdən, Əliyevlərdən, Əli Əhmədovdan və başqa yap-çılardan öyrənib yoxsa onlar molladan? Yoxsa falçıların da bunlarla müxalifətə qarşı əməkdaşlığı var? Cavabı Siyavuş Novruzovun öhdəsinə buraxıram.

Heyrət sənə heyrət, ey büt!
Nələr yaratdın…